Toen het blauwe “Te Koop bord” van Klaver Makelaardij statig in de klei van onze voortuin werd getimmerd moest ik even denken aan een vriendin die enkele jaren geleden haar huis te koop aan bood. Ik hoorde haar nog zeggen: “Die bezichtigingen, vreselijk, constant dat gesleep met al die spullen ,,Ach, wat een aanstelleritus,” zei ik toen. ,,Je hebt gewoon te veel spullen. Lekker opgeruimd en schoon door het leven gaan, daar is toch helemaal niets mis mee?”
Nou, je voelt hem waarschijnlijk al aankomen. Karma kwam even om de hoek kijken. De dag nadat ons huis te koop kwam wilden de eerste mensen ons huis al bezichtigen. Ik schoot volledig in de stress. Ik moest de tuin nog opruimen, badkamer uitsoppen, was opvouwen, stofzuigen, dweilen, heggen snoeien, bedden verschonen, verse bloemen op tafel zetten en natuurlijk appeltaart bakken. Mijn bloeddruk bereikte het kookpunt en ik kreeg een visioen waarin ik een afstandbediening bezat waarmee ik al onze huisdieren en baby even op pauze kon zetten en de huis-elf op aan. Helaas, die was er niet. Driftig begon ik met boenen en aan het eind van de dag zag ik er uit als Assepoester in haar slechte dagen, maar mijn huis blonk van boven tot onder. De spanning steeg, het is namelijk een race tegen de klok want je wilt niet nog bezig zijn als de makelaar en potentiële koper toevallig iets eerder op de stoep staan. Je wil natuurlijk de indruk wekken dat het doodnormaal is dat alles spik en span is.
Als laatste moest ik alleen nog even de overtollige spullen in mijn auto parkeren zodat het huis lekker ruim zou zijn (in je achterhoofd roept een stemmetje ,,die mensen moesten eens weeeten’‘). Het betrof uiteraard de halve huisraad… Dus even voor de goede orde, als je iemand ziet rijden in de omgeving van Schagen met een volgepropte auto incluis 2 honden en baby, met haar kapsel op half 11, vlekkerige kleding en het zweet op het voorhoofd dan ben ik het. NEE, dan heb ik geen psychische inzinking of ben ik op de vlucht, maar dan is er een bezichtiging gaande in ons huis.
Enfin, je begrijpt het dus wel, zo’n bezichtiging is zenuwslopend. Wat zullen ze er van vinden? Ligt er niet toevallig nog ergens een vieze onderbroek of een poepluier te stinken in een hoekje?
De tijd waarop de bezichtiging is kijk je de minuten weg op de klok en je kan niet wachten om te horen wat de kijkers er van vinden… Toen ik eindelijk Geert Klaver, de makelaar durfde te bellen (ja, het is net als daten, na de eerste keer is het reuze spannend, ,,zal ik hem bellen… belt ie mij?.. Hij heeft het vast heel druk, maar ik wil het wel graag weten,” en weer andersom) om te vragen hoe het gegaan is antwoordt hij….
,,De appeltaart was super, alleen die mensen zijn niet op komen dagen..”
Tekst: Liesanne Schoon
